Τίποτα πιο μόνιμο από το προσωρινό. Οι άνθρωποι είναι σαν τα τρένα, ταξιδεύουν συνεχώς. Αν τους προλάβεις, έχεις τη δυνατότητα να ταξιδέψεις μαζί τους σε παρθένους τόπους, ακαλλιέργητα όμορφους. Τα ταξίδια που κάναμε συνήθως είναι μικρά, μα γεμάτα αδρεναλίνη. Τελευταία δεν βρίσκω θέση, έτσι αναγκάζομαι να είμαι όρθιος και να κουράζομαι ή ακόμα και να ταξιδεύω λαθραία. Κάνουμε πολλές στάσεις και το τρένο γεμίζει από επιβάτες. Δεν ξέρω αν η θλίψη μου είναι δικαιολογημένη, πάντως όλο και μεγαλώνει. Τέλος ταξιδιού (;) Κι άντε να βρω τέτοια ώρα άλλο τρένο.
3 σχόλια:
Όμορφο, νοσταλγικό και πέρα για πέρα αληθινό αυτό που έγραψες.Η μαγεία είναι να μπορείς να ταξιδεύεις όρθιος χωρίς να πιάνεσαι απ' τις χειρολαβές.Καλό βράδυ :)
Ffs... Ακριβώς όμως όπως τα λες! Μόνο που πάντα υπάρχει έστω και ένα τραίνο το οποίο μπορείς να πάρεις! ;)
@Μάγισσα Κίρκη: Κανείς δεν μπορεί να σταθεί για πολύ χωρίς χειρολαβές!
@Ανώνυμος: δεν σου κάνουν όλα τα τρένα.
Δημοσίευση σχολίου