Roxanne

Αυτά είναι τρία πανέμορφα παιδιά-δυο μικρά και ένα μεγάλο-που συνάντησα στο λεωφορείο μια δροσερή Πέμπτη. Δυο ζευγάρια καταγάλανα μάτια και άλλο ένα ζευγάρι κουρασμένα, συνοδευόμενα με ένα άγρια όμορφο tattoo στην πλάτη της μεγαλύτερης, ήταν αρκετά για να με κεντρίσουν. Είχαν παράξενες και απρόσμενες σχέσεις μεταξύ τους. Το μεγάλο κορίτσι με τα αγορέ μαλλιά και το φθαρμένο-σχεδόν σχισμένο-τζιν ήταν η μαμά των δύο μικρότερων ή τουλάχιστον έπρεπε να την κάνει.

    “Δύσκολη δουλειά να μεγαλώνεις και συ μαζί με τα παιδιά. Καμιά φορά δεν ξέρω αν κερδίζω εγώ πιο πολλά η αυτά, πάντως σίγουρα κανείς δεν χάνει. ” Ο μπαμπάς τους; “Κάπου μεταξύ τρέλας, σχιζοφρένειας και πρέζας.”

    Ο μικρός, ξανθός don juan προσπαθούσε-επιτυχημένα τελικώς-να φλερτάρει με το κοριτσάκι που καθόταν μια θέση μπροστά του.
-Σ’αρέσει;
-Ναι, αλλά εγώ αγαπάω άλλη.
-Ποια;
-Τη Νεφέλη, την ξέρεις; Έχει πράσινα μάτια και ξανθά μαλλιά αλλά είναι σπαστικό.
-Πώς...τη Νεφέλη δεν ξέρω;
-Εσύ ποια αγαπάς;
-Δυστυχώς καμία.
-Ε δεν γίνεται αυτό, όλοι αγαπάνε κάποια.
-Η μικρή δίπλα είναι αδερφή σου; (αλλάζω αμήχανα θέμα)
-Ναι, Αφροδίτη τη λένε. Δεν βλέπει πολύ καλά απ’ το ένα μάτι της, το αριστερό, αλλά την αγαπάω ως τον ουρανό, κι ας μαλώνουμε.
-Την προσέχεις;
-Ε ναι ρε!
-Πώς σε λένε;
-Μάρκο, σαν τον μπαμπά μου, εσένα;
-Κωνσταντίνο.
(Χειραψία)

    Κοιτάω το μεγάλο κορίτσι. “Γιατί ρωτάς τόσα πολλά, δημοσιογράφος είσαι;” “Όχι προς Θεού, απλά κάτι παθαίνω τελευταία με τα παιδάκια”, απαντάω. Μου χαμογελά διστακτικά. Καθώς βγάζει το πορτοφόλι της, της πέφτει ένα χαρτάκι. Της το σηκώνω και ευγενικά της το δίνω αλλά προλαβαίνω να το κοιτάξω κλεφτά. “Παυλίδης...ήσουν;” της αποκρίνομαι. “Και εμείς ήμασταν” την προλαβαίνουν ο Μάρκος και η Αφροδίτη. “Μάζευα λεφτά δυο βδομάδες για να πάμε. Τον Παυλίδη μου τον κόλλησε ο Μάρκος.” και με κοίταξε πρώτη φορά κατευθείαν στα μάτια.
-Πώς μοιράζεσαι τόσα με έναν άγνωστο;
-Έτσι κι αλλιώς όλοι άγνωστοι είμαστε, κανένας δεν θα μπορέσει να μάθει τον άλλο πραγματικά.
-Δεν φοβάσαι;κι αν είμαι κανας κουτσομπόλης και αρχίζω και διαδίδω αυτήν την ιστορία στη γειτονιά σου διαστρεβλώνοντας την;
-Οι ιστορίες είναι για να μοιράζονται, για να ταξιδεύουν, μου λέει και μου χαμογελά, διάπλατα αυτή τη φορά.
Πολλές συμπτώσεις, σκέφτομαι.
-Εδώ κατεβαίνουμε, χάρηκα, γεια.
-Εγώ να δεις, καλημέρα. Γεια σου Μάρκο, γεια σου Αφροδίτη!

Η ζωή οφείλει να είναι κάτι παραπάνω από αριθμούς, καλοταϊσμένα στομάχια και φόβο. Η ζωή πρέπει να ξαναγίνει άγριες, φινετσάτες, ρομαντικές, αληθινές ιστορίες. Do not study history, make it!

Πλακώνας Κωνσταντίνος