• 29.11.10

    Τα πράγματα που δεν έκανες

    2 μπεεεε!
     "Θυμάσαι τη μέρα που δανείστηκα
    το καινούριο σου αυτοκίνητο και το τρακάρισα;
    Νόμισα πως θα με σκότωνες, μα δεν το έκανες.
    Και θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα
    κι εσύ έλεγες ότι θα βρέξει, και έβρεξε;
    Νόμιζα πως θα μου ‘λεγες, «Στο ‘χα πει». Μα δεν το έκανες.
    Θυμάσαι τη φορά που φλερτάρισα με όλους τους άντρες
    για να σε κάνω να ζηλέψεις, και συ ζήλεψες;
    Νόμιζα πως θα με παρατούσες, μα δεν το έκανες.
    Θυμάσαι τη φορά που λέρωσα την ταπετσαρία
    του αυτοκινήτου σου
    με κρέμα φράουλα;
    Νόμιζα πως θα με χτυπούσες, μα δεν το έκανες.
    Και θυμάσαι τη φορά που ξέχασα να σου πω πως
    ο χορός ήταν επίσημος κι ήρθες με το μπλουτζίν;
    Νόμιζα πως θα ‘φευγες μα δεν το ‘κανες.
    Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες.
    Αλλά με δέχτηκες και μ’ αγάπησες και με προστάτεψες.
    Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που ήθελα να σου ανταποδώσω
    όταν θα γύριζες από το Βιετνάμ.
    Αλλά δε γύρισες."

    από το βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια "Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις" 


    αγαπημένη μου σ' ευχαριστώ.

    17.11.10

    Εδώ Πολυτεχνείο...

    1 μπεεεε!

    • Αρχές Νοέμβρη:Το μνημόσυνο για το Γιώργο Παπανδρέου μετατρέπεται σε μεγάλη διαδήλωση ενάντια στη Χούντα που λήγει με ξυλοδαρμούς και συλλήψεις.
    • 14 Νοεμβρη:Οι φοιτητές του πολυτεχνείου προχωρούν σε κατάληψη.Μαζί τους δεν χάνουν την ευκαιρία να ενσωματωθούν φοιτητές της νομικής,εργαζόμενοι,καθως και ο αγωνιστής Νίκος Ξυλούρης.Οι φοιτητές δημιουργούν ενα ραδιοφωνικό πομπό εκπέμποντας αντι-δικτατορικά συνθήματα.Στο πλευρό τους έχουν ραδιοπειρατές που τους βοηθούν να μεταδώσουν το σήμα σε όλη την Αθήνα.
    • 16 Νοέμβρη:Ο συγκεντρωμένος λαός γύρω απο το πολυτεχνείο ξεπερνά τους 100.000 και αυξάνονται διαρκώς.Αργά το απόγευμα ο Παπαδόπουλος δίνει εντολή στην αστυνομία να εισβάλει.Πέφτουν δακρυγόνα αλλα και σφαίρες χτυπούν θανάσιμα άοπλους πολίτες και φοιτητές.Εργάτες και οικοδόμοι στρέφονται εναντίον της αστυνομία με ότι βρουν μπροστά τους και ανατρέπουν οχήματα καθώς δημιουργούν οδοφράγματα.
    • 17 Νοέμρη(Ξημερώματα):Τανκς κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας και γερανοφόρα οχηματα ανατρέποντας τα εμπόδια.Τα μεγάφωνα και ο ραδιοφωνικός σταθμός του πολυτεχνείου απευθύνουν αμεγνωσμένες εκκλήσεις: "Αδέρφια μας στρατιώτες!Αδέρφια μας στρατιώτες!Πως είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τα αδέρφια σας;Πως είναι δυνατόν να χυθεί ελληνικό αίμα;Αφού όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά!Εγώ πρώτος αρχίζω τον Εθνικό Ύμνο,το εθνικό σύμβολο της ελυθερίας: Σε γνωρίζω απο την κόψη του σπαθιού την τρομερή,σε γνωρίζω απο την όψη που με βια μετράει τη γη.Απ'τα κόκκαλα βγαλμένη τω Ελλήνων τα ιερά,και σαν πρώτα ανδριωμένη, χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά!  Ελληνικέ λαέ πρέπει να μάθεις,πρεπει να μάθεις οτι αυτή τη στιγμή αγωνίζονται τα παιδιά σου!Όλος ο ελληνικός λαός,και προπαντός ο λαός της Αθήνας, βρίσκεται στους δρόμους,μπροστά στα τανκς!Εδώ πολυτεχνείο!Εδώ πολυτεχνείο!
    • (3 το ξημέρωμα): Παρά την έκκληση των φοιτητών για διαπραγματέυσεις,ο δικτάτωρ αρνείται και ετοιμάζει επίδειξη δύναμης.Εισβάλουν τανκς στο πολυτεχνείο ισοπεδόνοντας κάθε εμπόδιο και σκοτώνοντας χιλιάδες πολίτες.Το μήνυμα όμως έχει περάσει....


    Γράφω αυτό το άρθο γιατι πρέπει όλοι να νιώθουμε περήφανοι γι'αυτά τα παιδία που έδωσαν τις ζωές τους στο όνομα της δημοκρατία.Καλό θα ήταν για όλους μας να θυμόμαστε και όχι να γιορτάζουμε την 17 Νοέμβρη ως μια αργία όπως όλες οι άλλες...

    13.11.10

    Αθηνά Ανδρεάδη - next big thing

    0 μπεεεε!




    το παρόν αποτελεί συνέντευξη από την μηνιαία free press εφημερίδα fititis.gr


    Μου ήταν τελικώς πάρα πολύ δύσκολο να φύγω από την Ελλάδα στα δεκαοκτώ-παρ’ ότι πίστευα πως θα ήταν κάτι εύκολο, καθώς είμαι άνθρωπος της αλλαγής-πάντα όμως είχα μια περιέργεια να ταξιδέψω, να ανοίξω τους ορίζοντές μου, να επιστρέψω στον τόπο που γεννήθηκα ώστε να δω τί είχε να μου αποκαλύψει. Νιώθω ευτυχισμένη όταν είμαι “ανάμεσα” και στις δύο χώρες, όταν μένω για πολύ καιρό στη μία από τις δύο νιώθω μισή.


    Προσωπικά είμαι fan του αναλογικού ήχου γι’ αυτό άλλωστε τον τελευταίο μου δίσκο τον ηχογραφήσαμε με παλιά vintage μηχανήματα, μικρόφωνα, ήταν μια οργανική-αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο-διαδικασία. Από την άλλη, στο mastering χρησιμοποιήσαμε την τελευταία λέξη της τεχνολογίας έτσι ώστε να βγει ένα πολύ καλής ποιότητας album με vintage αισθητική.


    Όταν γράφω μουσική είναι σαν να διαλογίζομαι, κάτι σαν μια μικρή τελετουργία. Πρέπει να αδειάσω τον εαυτό μου, να μην σκέφτομαι απολύτως τίποτα και να αφήσω το ένστικτο να με οδηγήσει. Μόνο έτσι πιστεύω πως βγαίνει κάτι αυθεντικό, περισσότερο δημιουργικό που δεν υπακούει σε κανόνες.


    Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Αυτό το παρατηρώ όταν γράφω μουσική. Όσο κι αν πονάει, όσο δύσκολο κι αν είναι, καμιά φορά πρέπει να παραδέχεσαι κάποια πράγματα, να τα αποδέχεσαι. Στη μουσική συγκεκριμένα, εάν μπορέσεις και το κάνεις αυτό, βρίσκεις ανθρώπους οι οποίοι ίσως να έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις με εσένα, λυτρώνεσαι και λυτρώνεις. Είναι μαγικό!


    Η ζωή με κάποιο-μάλλον-μαγικό τρόπο μας οδηγεί μερικές φορές σε κάποιες καταστάσεις, σαν να είναι γραφτό. Υπάρχουν όμως και πράγματα τα οποία είναι στο χέρι μας να τα αρπάξουμε, να δημιουργήσουμε μόνοι μας την τύχη μας. Το ιδανικό είναι ο τέλειος συνδυασμός και των δύο.


    Το γράψιμο είναι ανάγκη για εμένα, τόσο σημαντική όσο το να τρέφομαι και να αναπνέω, καμιά φορά βέβαια λειτουργεί και ως ένα είδος ψυχοθεραπείας. Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που λέμε έμπνευση, εμένα μου βγαίνει αυθόρμητα. Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε, ο καθένας μας γεννιέται με διαφορετικές καλλιτεχνικές τάσεις, αυτή είναι μάλιστα και η ομορφιά της ζωής, η ποικιλομορφία. Η Ελλάδα με κάνει να θέλω να γράψω ακόμα περισσότερο. Όποτε βρίσκομαι εκεί, η φύση, το κλίμα, η θάλλασα, οι άνθρωποι με ωθούν.


    Η πορεία μου στο χώρο της βρετανικής μουσικής άρχισε με πολύ μικρά, δειλά βήματα. Δεν ήταν κάτι που είχα βάλει σκοπό να επιδιώξω, προέκυψε από μόνο του όσο ονειρικό και να ακούγεται αυτό. Δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συγκυρίες και  έτσι αποφάσισα να το δω πιο επαγγελματικά στο Λονδίνο, όπου εδώ γίνονται τα πάντα. Συναυλίες, φεστιβάλ, εκθέσεις, κονσέρτα. Ξαφνιάστηκα με όμορφο τρόπο όταν σημαντικοί εκπρόσωποι του διεθνή Τύπου έγραψαν θετικές κριτικές για εμένα, ήταν κάτι που δεν σκεφτόμουν καν!


    Ευτυχία είναι: να μπορέσει κανείς να καταλάβει τον εαυτό του, να τον αγαπήσει και έπειτα να αγαπήσει και όλο τον κόσμο.


    Επιτυχία είναι: η βέλτιστη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, όχι μόνο μέσω της μουσικής, σε καθημερινό επίπεδο.


    Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να ανακαλύψεις την αλήθεια, όπως υπάρχουν χιλιάδες χρώματα ματιών, χιλιάδες λουλούδια. Ένα απ’ αυτούς είναι και η πίστη. Η πίστη δεν έχει συγκεκριμένο τρόπο για να την αποκτήσεις. Προσωπικά πιστεύω στον Θεό, με έναν πιο δικό μου τρόπο.

    Με παίρνουν μάτι

    like @facebook

    Βίντεο της εβδομάδας