• 29.4.10

    ΠΕΡΙ ΣΟΒΑΡΟΦΑΝΕΙΑΣ(stop)

    1 μπεεεε!
    Αξίζει κανείς να αναφερθεί στις διαφορές μεταξύ σοβαροφάνειας και σοβαρότητας.


    Η σοβαρότητα αντιστοιχεί σε έναν άνθρωπο που είναι επιμελής και υπεύθυνος στην εκτέλεση κάποιου έργου, που η συμπεριφορά του χαρακτηρίζεται από αξιοπρέπεια.

    Αντίθετα σοβαροφανής είναι αυτός που κάνει τον σοβαρό παρότι δεν είναι, θέλει να φαίνεται σοβαρός χωρίς να είναι.

    Το θέμα που θα αναλυθεί παρακάτω αφορά τις διαφορές ανάμεσα στις εφημερίδες και τα blogs.Τα άρθρα των εφημερίδων δεν αναπτύσσουν αφηρημένες θεωρίες. Κάθε δημοσιογράφος που εργάζεται σε μια εφημερίδα οφείλει να κινείται μέσα στο ιδεολογικό πλαίσιο της εφημερίδας και φυσικά να υπακούει στις εντολές των ανωτέρων του. Απόλυτη ελευθερία έκφρασης από εργαζόμενους σε εφημερίδα είναι δύσκολο να υπάρξει. Ο δημοσιογράφος που κάνει το ρεπορτάζ ή αρθρογραφεί είναι υποχρεωμένος να υιοθετεί το στυλ γραφής της εφημερίδας προσθέτοντας βέβαια και τις προσωπικές του απόψεις που θα καταστήσουν το άρθρο του ιδιαίτερο. Τα χαρακτηριστικά της δημοσιογραφικής γραφής είναι η αμεσότητα, το ζωντανό ύφος, η σαφήνεια, το συγκεκριμένο και όχι το αφηρημένο, το απλό και όχι το πολύπλοκο, η οικονομία του λόγου. Κάθε εφημερίδα φιλτράρει, ταξινομεί και ιεραρχεί την είδηση. Δίνει μια σύνθετη εικόνα των πραγμάτων.

    Στα blogs ως προσωπικοί χώροι έκφρασης, τις περισσότερες φορές κυριαρχούν διάσπαρτες και χαοτικές πληροφορίες. Χαρακτηρίζονται από αμφισβητούμενη εγκυρότητα των ειδήσεων. Είναι ένα μέσο ελεύθερης έκφρασης, προσιτό στον καθένα. Επικρατεί η υποκειμενικότητα με την ταυτόχρονη απουσία του επαγγελματισμού. Πολλοί είναι οι bloggers που προσιδιάζουν τα προσωπικά τους ιστολόγια με τα άρθρα των εφημερίδων. Η προσπάθεια αυτή είναι τόσο εμφανής ώστε να καταντά επιτηδευμένη. Αφαιρώντας τις προσωπικές του απόψεις ο blogger προσδίδει στα άρθρα του ένα δήθεν σοβαροφανές ύφος, Εξάλλου τα blogs υφίστανται προκειμένου να υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή από τις εφημερίδες, Από τους αναγνώστες τους αναζητάται η υποκειμενικότητα και οι εκάστοτε προσωπικές απόψεις καθώς και το ιδιαίτερο στυλ γραφής του καθενός. Πλήθος είναι εκείνα τα άρθρα σε blogs που αναζητούν την αναγνώριση του κύρους τους από τον αναγνώστη. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό το εφημεριδίστικο ύφος χάνεται η ουσία της δημιουργίας των blogs.

    Τα blogs δεν είναι εφημερίδες και ούτε θα τις αντικαταστήσουν. Έχουν το δικό τους λόγο ύπαρξης. Η σοβαροφάνεια λοιπόν στα blogs κρίνεται ανεπιθύμητη. Η ιδιαιτερότητά τους έγκειται στο γεγονός ότι κάθε blogger είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα η οποία αναδεικνύεται μέσα από τα άρθρα του.
                                               



    +Ιάσων Γιαννάκης

    27.4.10

    Στον κόσμο του Αλ Τσαντίρι News

    4 μπεεεε!
    Από τον Άρη Δημοκίδη:

    Applause, κυρία μου!
    Ο εθνικός μας απελπισμένος

     

    »Παλιά λάτρευα το Αλ Τσαντίρι, τώρα πια όμως ο Λαζόπουλος θυμίζει πολιτικό σχολιαστή/πολιτευτή με πιο έξυπνα λογοπαίγνια. Μιλά κυρίως για τους αδύναμους (κι ας δήλωσε ο Ψινάκης ότι ποτέ δεν τον άκουσε να μιλά γι' αυτούς στα γιοτ των πλουσίων). Οι πιο προβλέψιμες στιγμές της ρουτίνας του είναι όταν τον πιάνει η απελπισία την οποία πετυχημένα μεταδίδει και σε μας: «Κυρία μου, το ξέρω, σε χτυπάνε από παντού, είσαι σ' ένα τούνελ, όπου και να πας τοίχος, έτσι όπως μας έχουν κάνει δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, ζητάμε λίγο αέρα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ!». (Αν αυτά δεν προκαλούν κρίση στους καταθλιπτικούς, πίεση στους υπερτασικούς και πόνους στους καρδιακούς, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να τα προκαλέσει!)
    »Όταν η γκρίνια τελειώνει, μπαίνουν κλιπάκια ενός τηλεοπτικού γιατρού που λέει σόκιν χαζομάρες (με την ελπίδα να τον παίξει ο Λαζόπουλος) ή της Μπεζαντάκου που πέφτει από άλογα (με την ελπίδα να την παίξει ο Λαζόπουλος). «Δες, κυρία μου, δες με τι ασχολούνται», λέει κάθε τόσο απελπισμένος, «εδώ ο κόσμος καίγεται και δες με τι ασχολούνται». Εννοείται ότι αυτή είναι μονάχα η εισαγωγή, που στην πραγματικότητα υπονοεί: «Τώρα θα ασχοληθώ κι εγώ μ' αυτά». Και ασχολείται. Σχεδόν όσο μια κουτσομπολίστικη εκπομπή και απ' αυτή την άποψη θυμίζει λίγο σεμνότυφο θείο που ξεφυλλίζει με λαχτάρα το «Playboy», κάνοντας ταυτόχρονα «τσκ τσκ» για τα αίσχη που βλέπει.
    »Το παίζει λοιπόν έκπληκτος και σοκαρισμένος (όπως θέλει να αισθανθούμε κι εμείς). Μετά γελάει όταν πρέπει να γελάσουμε, συγκινείται όταν πρέπει να συγκινηθούμε, εξοργίζεται όταν πρέπει να εξοργιστούμε: το πρόσωπό του είναι μια κινούμενη ταμπέλα «applause», σαν αυτές που ανάβουν στο στούντιο και λένε στο κοινό (που νιώθει πώς ζει ιστορικές στιγμές) πώς ακριβώς πρέπει να αντιδράσει.

    Το δίκιο είναι εύκολο
    Έντερα, σεξ, γέλιο και κλάμα

    »Στο δεξί μέρος της οθόνης κλιπάκια με απελπισμένες γιαγιάδες που ουρλιάζουν στις λαϊκές αγορές ή με παππούδες που σχολιάζουν την κρίση με αστείες θυμοσοφίες. Στο αριστερό μέρος της οθόνης ο Λάκης κουνάει το κεφάλι του θλιμμένος (αν οι γιαγιάδες είναι απελπισμένες) ή ξεκαρδίζεται (αν οι παππούδες λένε κάποιο σόκιν οικονομικό υπονοούμενο). Καλά τα λένε όλοι, δεν αντιλέγω, αυτή η μανιέρα όμως... Έπειτα πάμε στους απεργούς, στους οποιουσδήποτε απεργούς που έχουν μεγάλο δίκιο - άλλωστε, σύμφωνα με τον Λαζόπουλο, δεν υπάρχει απεργός, ή νέος άνθρωπος, που να μην έχει δίκιο.
    »Ανέκδοτα με σεξ και πεθερές μπλέκονται με δραματικούς μονολόγους για τις φοβερές ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου (που έφταιγε από πάντα, ακόμα κι όταν κυβερνούσε ο Καραμανλής!). Υπάρχουν και εύστοχοι σχολιασμοί και εξαιρετικά, λεπτά, αστεία. Όμως, αλήθεια, δεν καταλαβαίνω το κόλλημα με το χιούμορ τουαλέτας (και κρεβατοκάμαρας). Οι πορδές, το έντερο, οι ήχοι, το σεξ, τα παιδιάστικα υπονοούμενα! Μήπως στην αγωνία του να βρει τον μέσο τηλεθεατή και να μιλήσει στην καρδιά του βρήκε απλώς τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή και βολεύτηκε εκεί, στα εύκολα μπράβο και στο εύκολο γέλιο;

    Γνήσιο, λεβέντικο ελληνικό δράμα
    Fakin' it old school

    »Προς το τέλος, αρχίζει η δραματική ρουτίνα: θλιμμένη μουσική, δυσάρεστες ειδήσεις, συγκινητικά γεγονότα, κάποια τραγική μπαλάντα. Και κατόπιν ο ηθοποιός ερμηνεύει (και ζωντανεύει τα λόγια από) κάποιο γράμμα φυλακισμένου, κάποιο email νέου ανθρώπου που δεν αντέχει άλλο τη σήψη γύρω του και, αν είμαστε πολύ άτυχοι, κάποια επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη για τους εθνομηδενιστές που θέλουν να μας καταστρέψουν.
    »Η τόση πολλή συγκίνηση δεν μπορεί παρά να εκτονωθεί με γνήσιο, λεβέντικο ελληνικό τρόπο, δηλαδή με old school γλεντζέδικα τραγούδια τραγουδισμένα απ' τον Λάκη. Αυτή η κάθαρση-λύτρωση είναι γνωστή και ως «τελείωσε ο Λαζόπουλος», κι ας μένουν κι άλλα πέντε τραγούδια. Με το που λέει «Εγώ θα τραγουδάω κι εσείς θα επαναλαμβάνετε» φαντάζομαι εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατών να αρπάζουν το τηλεκοντρόλ και να αλλάζουν κανάλι.
    »Το ζάπινγκ μου αποδίδει. Ο Λαζόπουλος είναι και στην ΕΤ1, καλεσμένος στη θεατρική εκπομπή του Γεωργουσόπουλου. Εκεί βλέπω έναν άλλο Λάκη - ίσως τον αληθινό: έναν πανέξυπνο άνθρωπο με συστολή, με μέτρο, με λεπτό χιούμορ. Ούτε λαϊκισμός, ούτε αλαζονεία, ούτε γελοίες προσπάθειες να μοιάσει στο μέσο Έλληνα. Παρακολουθώ ολόκληρη την εκπομπή με απόλαυση. Να ένας πραγματικός καλλιτέχνης, σκέφτομαι.
    31.3.2010


    25.4.10

    ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ...

    0 μπεεεε!

    'Ετσι θα χαρακτήριζα τη σημερινή κίνηση του εμπορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης που ''έκλεισε'' την Τσιμισκή, την Μητροπόλεως και την Ερμού... Αρχικά εντυπωσιάστηκα από το όλο θέμα με τους 3 μεγαλύτερους εμπορικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης που μετατράπηκαν σε πεζοδρόμιο, σκέφτηκα ότι η Θεσσαλονίκη θα ''έμοιαζε'' σε άλλες μεγαλύτερες ευρωπαικές πόλεις που κάνουν αντιστοιχες ενέργειες... Έπειτα όμως σκέφτηκα ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα, την χώρα της ραθυμίας και της ανοργανωσιάς! Η ενέργεια αυτή έγινε για να τονωθεί η αγορά της πόλης... Πρώτον, δεν υπήρξε ποτέ επαρκής ενημέρωση των πολιτών της συμπρωτεύουσας για αυτήν την πρωτοβουλία...Οι περισσότεροι το έμαθαν όταν κατέβηκαν στο κέντρο ενώ πολλοί άλλοι πιθανότατα να μην το έμαθαν ποτέ... Έπειτα πολλοί καταστηματάρχες δήλωσαν πως ναι μεν ήταν σωστή αυτή η κίνηση αλλά ότι η αγορά χρειάζεται χρήματα και ότι με αυτήν την ενέργεια δεν θα γίνει δυστυχώς τίποτα... Έγω όμως όντας αισιόδοξος πιστεύω πως αυτή η κίνηση πραγματικά μπορεί να βοηθήσει την κατα τα άλλα ''πεσμένη'' αγορά με έναν μόνο τρόπο: να καθιερωθεί μία φορά το μήνα αυτή η μέρα όπου οι δρόμοι του κέντρου θα είναι κλειστοί και τα μαγαζιά θα είναι ανοιχτά μέχρι το βράδυ...! Αυτό και θα βοηθήσει την αγορά(αν βέβαια το προωθήσουν σωστά) και θα φέρει τους πολίτες της Θεσσαλονίκης στο κέντρο της πόλης που έτσι όπως είναι τώρα μόνο πόλο έλξης δεν αποτελεί... Σκεφτήτε απλά πόσο ωραία θα είναι αν μία φορά το μήνα κατέβαινε χιλιάδες κόσμος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης(οικογένειες,παιδιά κτλ)... Γι αυτό θα ήταν καλό αυτό το αίτημα ο εμπορικός σύλλογος αλλά και γενικότερα οι πολίτες της Θεσσαλονίκης να το προωθήσουν στο δήμο έτσι ώστε να καθιερωθεί η μέρα κατα την οποία οι μηχανές των αυτοκινήτων θα σβήνουν και οι άνθρωποι χρησιμοποιώντας τις αστικές συγκινωνίες και μόνο,θα κατεβαίνουν στο κέντρο... Ξέρω, ακούγεται τρελό αλλά στις μέρες μας αυτό που λείπει είναι η τρέλα,αν πιστέψουμε σε αυτήν την ιδέα και την υποστηρίξουμε σωστά πιστεύω ότι θα πετύχουμε το στόχο μας.. Πιστέψτε το,εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να βοηθήσουμε την αγαπημένη μας πόλη,τη θεσσαλονίκη...



    21.4.10

    Νατάσσα Μποφίλιου - Συνέντευξη

    0 μπεεεε!
    Ένα μάλλον φθινοπωρινό απόγεμα του Μαρτίου ξεκίνησα για να συναντήσω ίσως τον πιο ζεστό άνθρωπο που γνώρισα τον τελευταίο χρόνο, όπως απεδείχθη, τη Νατάσσα Μποφίλιου. Καθήσαμε στο καφέ του ξενοδοχείου της, στο λιμάνι της πόλης, όπου και κουβεντιάσαμε. Απολαύστε!

    Πλακώνας Κωνσταντίνος: Νατάσσα Μποφίλιου, ίσως η πιο ολοκληρωμένη καλλιτέχνιδα της νέα γενιάς. Σου προσδίδει άγχος αυτός ο χαρακτηρισμός; νιώθεις ότι πρέπει να ανταποκριθείς σε προσδοκίες, όσον αφορά τον εαυτό σου, αλλά και το κοινό;

    Νατάσσα Μποφίλιου: Θεωρώ ότι η κριτική, ιδιαίτερα η αρνητική, μπορεί να βελτιώσει και να καλυτερέψει πολλές καταστάσεις, γι’ αυτό ασχολούμαι περισσότερο με τα αρνητικά στοιχεία που μου προσδίδουν. Είναι βέβαια φοβερό τιμητικό και αισθάνομαι ευγνώμων για όλα τα όμορφα πράγματα που λέγονται για εμένα, αλλά δεν μπορώ να αγχωθώ και να δώσω στον εαυτό μου περισσότερες ευθύνες γιατί εμένα η δουλειά μου είναι να μαθαίνω, να ψάχνω και να ψάχνομαι στη μουσική, να προσπαθώ σαν καλλιτέχνις αλλά και σαν άνθρωπος.

    Κ: Από τις “Πολιτικές Επιστήμες” στο τραγούδι. Ήταν κάτι που ήθελες να κάνεις εξ’αρχής; Τί σε τράβηξε και τί σε κρατά τελικά στο τραγούδι και τη μουσική;

    Ν: Ήταν κάτι που δεν το σκεφτόμουν ποτέ, το όνειρό μου ήταν να γίνω διπλωμάτης. Ο λόγος που ασχολήθηκα ήταν ο Κώστας Τσίρκας. Κάποια στιγμή με παρότρινε μαζί με τον Θέμη Καραμουρατίδη, να στείλω ένα demo στη 2η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, όπου πήγα πάρα πολύ καλά και αφού το είδαν αυτό με πίεζαν να πάω και στην ακρόαση των Ερμηνευτών. Τελικά δέχτηκα, τραγούδησα, χωρίς καθόλου άγχος και παίρνοντας την όλη κατάσταση στην πλάκα και πέρασα το διαγωνιστικό μέρος. Τότε έπαψα να είμαι φοιτήτρια και απέκτησα και την ιδιότητα της τραγουδίστρας. Έτσι, το ένα πράγμα έφερε το άλλο και η ζωή απειδήχθη πολύ γενναιόδωρη μαζί μου, είμαι πολύ ευτυχισμένη και δεν μετανιώνω σε καμία περίπτωση. Δεν υπάρχει πιο ευλογημένο πράγμα απ’ το να ασχολείσαι όλη μέρα με αυτό που αγαπάς και να το κάνεις και επάγγλεμα.

    Κ: Ολόφρεσκος δίσκος, “Εισητήρια Διπλά”, μίλησέ μου για το νέο σου δουλειά, που οδηγούν αυτά τα εισητήρια;

    Ν: Εκεί που οδηγούν όλα τα δικά μας εισητήρια, στις αναμνήσεις, στην μνήμη και την αλήθεια, που έχουμε μέσα μας, που θα θέλαμε να έχουμε, στην αλήθεια που λέμε. Τα “Εισητήρια Διπλά” είναι ένα ταξίδι στη μνήμη, μια ανάμνηση που μπορεί να είναι είτε μια παλιά γαλλική ταινία, ένα τραγούδι που κάτι ξύπνησε μέσα μας, ένας άνθρωπος. Μπορεί να είναι και ένα ταξίδι που μπορεί να μην γίνει ποτέ, παρ’ολα αυτά ελπίζουμε σε αυτό.

    Κ: Συνεργάζεσαι από την αρχή της μουσικής σου σταδιοδρομίας με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, τον Κώστα Τσίρκα και τον Θέμη Καραμουρατίδη, ποιό είναι το μυστικό αυτής της τόσο καλής συνεργασίας;

    Ν: Η φιλία μας! Έχουμε “ένα αίμα”!

    Κ: Νομίζω πως το τόσο καλό δέσιμο που έχετε φαίνεται και βγαίνει και στη σκηνή, όλη αυτή η αρμονία και η ισορροπία.

    Ν: Είμαστε υπερβολικά δεμένοι, μοιραζόμαστε τα πάντα, τους ίδιους φίλους, τα ίδια μέρη, τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια δουλειά, σχεδόν...ζούμε μαζί, μάλλον όχι σχεδόν, ζούμε μαζί! Είναι οι άνθρωποι της ζωής μου!

    Κ: Τί θεωρείς επιτυχία;

    Ν: Θεωρώ πως μεγαλύτερη επιτυχία είναι να είσαι ευτυχισμένος μ’ αυτό που κάνεις. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα σε αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα θεωρώ τον εαυτό μου πολύ πετυχημένη γιατί ανεβαίνω στη σκηνή και νιώθω υπερβολικά ευτυχισμένη.

    Κ: Δεν έχεις φιλοδοξίες του τύπου “Θέλω να με θυμούνται μετά από 10-20 χρόνια” ή “Θέλω τα τραγούδια μου να μείνουν στο χρόνο”;

    Ν: Όχι, κανείς από τους τρεις μας δεν είχε ποτέ κάποια τέτοια φιλοδοξία και γι’ αυτό νομίζω πως πετύχαμε μερικά, λίγα, πολλά ή καθόλου, σημαντικά πράγματα σε αυτό το χώρο. Φυσικά και έχω τη φιλοδοξία να είμαι καλή σε αυτό που κάνω. Ξέρω ότι είμαι καλή, δεν έχω κάποια ηλίθια, ανούσια ματαιοδοξία του τύπου “Δεν είμαι καλή τραγουδίστρια”, έχω πλήρη επίγνωση, όπως έχω και πλήρη επίγνωση στο τί δεν κάνω καλά. Ο στόχος μου είναι να είμαι περήφανη για τη δουλειά μου. Αν βέβαια έρθει κάτι τέτοιο, με χαρά θα το δεχτώ, όμως δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο άγχος.

    Κ: Ποια στιγμή μέχρι τώρα θεωρείς την σημαντικότερη για εσένα στο χώρο της μουσικής;

    Ν: Σαφώς τη γνωριμία μου με τα παιδιά. Διανύω αυτόν τον καιρό την καλύτερή μου φάση. Έχω τον παραγωγό που πάντα ήθελα να έχω, τη μάνατζερ που πάντα ήθελα να έχω και απίστευτους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω μαζί. Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω κάποια στιγμή, αυτή θα ήταν η πρώτη μου συναυλία στο Γκάζι έχοντας από κατώ δυόμιση χιλιάδες κόσμο να τραγουδάει μαζί μου όλους τους στίχους του “Εν λευκώ”, αυτό με έκανε να ανατριχιάσω και να συγκινιθώ!

    Κ: Βλέπουμε οτι παρ’ολο που δεν θεωρείσαι εμπορική τραγουδίστρα, είχες και έχεις την εύνοια των ραδιοφώνων, του Τύπου, των media, τι πιστεύεις είναι αυτό που έκανε τη διαφορά έτσι ώστε να σε “αγκαλιάσουν”;

    Ν: Δεν το κυνήγησα και δεν διαφημίστηκα ποτέ, ούτε είχα κάποια εταιρία ή κάποιον άνθρωπο να με προμοτάρει, κι αυτό από πρόθεση. Δεν ήθελα ποτέ να φωνάξω για τη δουλειά μου ή να είμαι το πρόσωπο της τηλεόρασης, αυτό νομίζω είναι που έκανε τη διαφορά. Ένας παραπάνω λόγος που αγαπώ τόσο πολύ το ραδιόφωνο, είναι γιατί με στήριξε χωρίς εγώ να κάνω κάτι ιδιαίτερο.

    Κ: Ποια η γνώμη σου για τα νέα παιδιά, για τους καλλιτέχνες της νέας γενιάς;

    Ν: Κάποιους απ’ αυτούς τους θαυμάζω πάρα πολύ. Αγαπώ την Ρίτα Αντωνοπούλου, τον Κωστή Μαραβέγια, τον Γιάννη Χαρούλη, την Ελεονώρα Ζουγανέλη, τον Απόστολο Ρίζο και πολλούς άλλους, εύχομαι να μην ξεχνάω κανέναν!


    Κ: Όταν είσαι στη σκηνή, διακατέχεσαι από πάθος και δύναμη, έτσι είσαι και στην προσωπική σου ζωή;

    Ν: Είμαι το πιο γνήσιο κριάρι του κόσμου, μια φασαρία σκέτη! Είμαι πολύ παθιασμένο άτομο και δεν το λέω τόσο με την καλή έννοια, μερικές φορές δεν αντέχω ούτε εγώ η ίδια τον εαυτό μου, έχω υπερβολική ενέργεια μέσα μου! Δεν ηρεμώ ποτέ, και φυσικά αυτό τον πράγμα το βγάζω και όταν τραγουδώ.

    Κ: “Κοιτά εγώ, αν μου επιτρέπεις, δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις” θεωρείς ότι είσαι διαφορετικός άνθρωπος στη σκηνή απ’ ότι στην ζωή σου, είναι μια διαφορετική πτυχή του εαυτού σου ή είναι το ίδιο;

    Ν: Όχι, δεν είμαι διαφορετικός άνθρωπος, απλά πολλές φορές στην προσωπική μου ζωή κάποιες πτυχές του εαυτού μου τις κρατάω για την Νατάσσα, για να μην παρεξηγήσω, να μην παρεξηγηθώ ή στεναχωρήσω κάποιον. Θα ήθελα να πω σε κάποιους ανθρώπους στη ζωή μου, εκτός των παιδιών και της οικογενειάς μου, κοίτα εγώ δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις. Μερικές φορές μας εκπλήσει ακόμα και ο εαυτός μας, κάθε μέρα είμαστε διαφορετικοί, όλοι μας αλλάζουμε συνεχώς, δεν είμαστε αυτό που βλέπουν οι άλλοι.

    Κ: Ποιος στίχος των τραγουδιών σου σε εκφράζει περισσότερο;

    Ν: Απ’ τις “Ομπρέλες του Demmy”, είναι το μότο μου τελευταία, “αν ήταν κάπου να ευχηθώ θα ‘ταν σ’αυτά που σ’οσους τα ‘μαθα, τα ξέχασαν”.

    Κ: Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου με 3 λέξεις;

    Ν: 1) Εσύ 2) πες 3) μου. Ορίστε τρεις λέξεις! (γέλια)

    Κ: Παθιασμένη, γεμάτη ενέργεια, δυναμική.

    Κ: Ονειρεύεσαι;Τελικά τί είναι πιο σημαντικό, να ερωτεύεσαι ή να ονειρεύεσαι;

    Ν: Δεν κάνω πολλά όνειρα, ονειρεύομαι πολύ γίηνα πράγματα, τα όνειρά μου είναι πολύ βαρετά. Δηλαδή, εγώ θα ονειρευτώ π.χ. Μια βόλτα στην παραλία, καλοκαίρι, ξυπόλυτη, στον ήλιο. Άμα ερωτεύεσαι, ονειρεύεσαι και το αντίστροφο. Ό,τι ξεπερνάει τη σύμβαση είναι έρωτας. Είμαι ερωτευμένη με τη μπάντα μου, με το Θέμη, με τον Γεράσιμο, με τον Κώστα, με την μάνα μου, με την τέχνη, δεν τους αγαπαώ απλά, μετριοπαθώς! Τη βόλτα αυτή που σου περιέγραψα στην παραλία, την ερωτεύομαι!

    K: Νατάσσα σε υπερευχαριστώ για το χρόνο σου αλλά και για τη συνέντευξη. Πέρασα πάρα πολύ όμορφα!

    Ν: Μην είσαι χαζός, εγώ ευχαριστώ, το καταχάρηκα!

    15.4.10

    ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ...

    1 μπεεεε!
    Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομα του με την "άνθιση" του ελληνικού ροκ έφυγε από τη ζωή...Η καρδιά του τον πρόδωσε... Δυστυχώς η ελληνική αυθεντική ροκ σκηνή χάνει έναν από τους πρωτεργάτες της...Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε μέσα από το site μας είναι να γράψουμε λίγα λόγια γι αυτόν τον μεγάλο συνθέτη, τραγουδιστή, παραγωγό και γενικότερα γι αυτόν τον μεγάλο ρόκερ που πρωταγωνίστησε στην κατα τα άλλα φτωχή ροκ ελληνική μουσική...Ο ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ γεννήθηκε στις 15 Μαίου 1953  και φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών Επιστημών. Παράλληλα με τις σπουδές μάρκετινγκ, έπαιζε μουσική ως DJ στις «Καρυάτιδες» (Πλάκα). Εργαζόταν, ήδη, στη ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ ως διευθυντής μάρκετινγκ και παραγωγός, έχοντας κερδίσει αρκετούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους όταν συναντήθηκε με τους «Πυξ Λαξ». Ηδη είχε μεγάλη επιτυχία με τους «Dreamer and the fool moon» και το αγγλόφωνο τραγούδι «Sandrina», που γνώρισε μεγάλη επιτυχία σε πολλές ευρωπαικές χώρες... Έπειτα, το 1989 δημιούργησε το συγκρότημα ΠΥΞ ΛΑΞ καταφέρνωντας να το καθιερώσει στην ελληνική μουσική σκηνή ως ένα από τα πιο επιτυχιμένα ελληνικά ροκ συγροτήματα(άλλωστε ποιός από εμάς δεν έχει ακούσει  τραγούδια των ΠΥΞ ΛΑΞ?)... Ο ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να βρει εκείνη τη φόρμουλα ωστέ να συνδιαστούν άριστα οι φωνές του ίδου, του Μπάμπη Στόκα και του Φίλιππου Πλιάτσικα και το συγκρότημα ΠΥΞ ΛΑΞ να χαραχτεί στις καρδιές όλων μας... Οι ΠΥΞ ΛΑΞ δεν ήταν μόνο οι τρεις που προαναφέρθηκαν... Ζητούμε συγνώμη αν παραλείψουμε καποιόν αν και κατα καιρούς καινούργια μέλη στελέχωναν το συγκρότημα...Δήμητρα Καραμπεροπούλου(ακκορντεόν, πλήκτρα, κρουστά,φωνητικά),Ρουντίνα Ανδρέα(βιολί, κρουστά, φωνητικά), Γιώργος Γιαννόπουλος(τύμπανα, κρουστά), Άλκης Παπαδόπουλος(πλήκτρα, πιάνο) ,Νίκος Γιαννάτος (μπάσο, φωνητικά) ,Νίκος Σπυρόπουλος(τεχνικός ήχου)... Έπειτα από τη διάλυση του επιτυχημένου αυτού συγκροτήματος το 2004 ο ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ ακολούθησε ξεχωριστή πορεία συνεργαζόμενος με αρκετούς καλλιτέχνες και κυκλοφορώντας τέσσερις δίσκους. Συμμετείχε επίσης στο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου "Προσέχω δυστυχώς", στα περισσότερα τραγούδια του οποίου είχε γράψει στίχους και μουσική, ενώ συνεργάστηκε και με τους ΟΝΑΡ...

    Προσωπικοί δίσκοι

    Κανάστα (2005)
    Περιμένοντας το νέκταρ (2006)
    Μέχρι να πάρεις παγωτό, σε βρίσκει ο χειμώνας (2007, μαζί με τον Πάνο Κατσιμίχα)
    Βράδιασε, τα ξαναλέμε (2007)
    Τ' αστέρια θα 'ναι πάντα μακριά (2008)
    Επίσης μερικά από τα τραγούδια που έχει γράψει μόνος του αλλά και με συνεργασίες είναι:You get in lo-ve,Άσ' την να λέει,Δε θα δακρύσω πια για σένα,Λένε για μένα,Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν,Πούλα με,Τσάρλεστον...

    Ο Μάνος Ξυδούς αποτέλεσε μία από τις πρώτες σελίδες του "ελληνικού ροκ βιβλίου" και(όσο κοινότυπο και αν ακούγεται)θα ζει για πάντα στις καρδιές μας μέσα από τα τραγούδια του...ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΝΟ...

    Με παίρνουν μάτι

    like @facebook

    Βίντεο της εβδομάδας