Πόσες είναι οι φορές που λες ότι θέλω να ξεκινήσω από το μηδέν; –στοιχηματίζω πολλές. Φτάνεις σ’ αυτό το σημείο που λες “δεν πάει άλλο”, θέλεις να τα διαγράψεις όλα και όλους, να αφήσεις πίσω σου όλα αυτά που σου κάνουν κακό και να ξεκινήσεις απ’ την αρχή. Είναι όμως δυνατό να πραγματοποιήσεις κάτι τέτοιο; Ακόμα και οι άσχημες στιγμές είναι ένα κομμάτι της προσωπικότητάς σου, του εαυτού σου. Πώς λοιπόν να το σβήσεις; Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα αναπολείς και θα νοσταλγείς το παρελθόν, εκείνους τους μικροκαβγάδες για το τίποτα..και τί δε θα ‘δινες για να τους ξαναζήσεις! Με τα πολλά, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και νομίζεις πως έχεις κάνει μια νέα αρχή, πως είσαι ένα άλλο άτομο, ανανεωμένο και πως έχεις ξεχάσει. Ο καιρός περνάει, γνωρίζεις νέα άτομα, κάνεις άλλες παρέες, βγαίνετε και προσποιείσαι πως είσαι χαρούμενος για να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Περνάς από τα μέρη που ήσασταν μαζί, θυμάσαι στιγμές και με το ζόρι συγκρατείς τα δάκρυά σου. Η θλίψη επισκέπτεται το πρόσωπό σου και σιγά σιγά την καρδιά σου. Πρώτο τσιγάρο.
Κατεβάζεις το κουτί με τα πράγματά σας, για το οποίο είχες πει ψέματα σε όλους ότι το είχες πετάξει, και αρχίζεις και αναπολείς. Κι άλλο τσιγάρο. Περισσότερα δάκρυα. Αναρωτιέσαι αν έχει προχωρήσει, αν τα έχει καταφέρει στα αλήθεια, αν σε ξέχασε, αν οι στιγμές σας δεν σήμαιναν τίποτα τελικά. Κι άλλο τσιγάρο. Η αυτοεκτίμησή σου είναι πολύ χαμηλά πλέον για να μπορέσεις να τη σηκώσεις. Ψευτοξεχνιέσαι με τη δουλειά, απασχολείς το μυαλό σου όσο πιο πολύ γίνεται για να μη σκέφτεσαι, πετυχαίνεις, αλλά και πάλι δεν είσαι ευχαριστημένος. Πάλι κάτι λείπει από την “κατά τους άλλους” ολοκληρωμένη ζωή σου. Κι άλλο τσιγάρο. Τελικά τα καλύτερα έρχονται μια φορά στη ζωή και μάλιστα με τρένο express, μπαίνεις και πηγαίνεις μέχρι το τέλος της διαδρομής, και μάλιστα χωρίς εισιτήριο,αν κατέβεις νωρίτερα μένεις στη μέση του πουθενά. Τελευταίο τσιγάρο.
2 σχόλια:
Σκεφτόμουν πριν..Πόσο τυχερή ήμουν που σε τόσο μικρή ηλικία μπόρεσα να πάρω και να δώσω τόση πολλή αγάπη.
Δεν συναντάς ποτέ στη ζωή σου τα ίδια δυνατά συναισθήματα.Ήταν η πιο αθώα,γλυκιά,όμορφη,αμοιβαία αγάπη.Ήταν καθαρά αγάπη χωρίς δεύτερη σκέψη.Δεν ήταν κάτι το εγωιστικό,κάτι το επιφυλακτικό,κάτι που σε προβλημάτιζε και σε στεναχωρούσε.Ένα χαμόγελο ήταν πιο δυνατό απο κάθε δάκρυ που έτρεχε και απο των δύο τα μάτια.Ήταν η δύναμη να συνεχίσεις να αγαπάς.
Ανάβω τσιγάρο κι εγώ.Το αφήνω στο τασάκι και πιάνω στα χέρια μου εκείνον.Πρωτοχρονιά.Στην καφετέρια.Τον έχω αγκαλιά μου και τον μυρίζω.Κλαίω στον ώμο του και ανοίγωντας τα μάτια ξαναβολεύω το κασκόλ του στο κουτί.Αυτό που καλά κρατά κάθε μυρωδιά,κάθε ανάμνηση,κάθε τρυφερή στιγμή ζωντανή.
Σε ενα blog όλα όσα ζήσαμε θα αφήνω.Η ταυτότητά μου..?Γνωστή σε σένα.Σβησε το τσιγάρο,πάρε βαθιά ανάσα πια και ζήσε.
Το κορίτσι που έδινε και δίνει ότι θες για σένα.
Πόσο δίκιο έχεις!
Δημοσίευση σχολίου