Πλακώνας Κωνσταντίνος: Νατάσσα Μποφίλιου, ίσως η πιο ολοκληρωμένη καλλιτέχνιδα της νέα γενιάς. Σου προσδίδει άγχος αυτός ο χαρακτηρισμός; νιώθεις ότι πρέπει να ανταποκριθείς σε προσδοκίες, όσον αφορά τον εαυτό σου, αλλά και το κοινό;
Νατάσσα Μποφίλιου: Θεωρώ ότι η κριτική, ιδιαίτερα η αρνητική, μπορεί να βελτιώσει και να καλυτερέψει πολλές καταστάσεις, γι’ αυτό ασχολούμαι περισσότερο με τα αρνητικά στοιχεία που μου προσδίδουν. Είναι βέβαια φοβερό τιμητικό και αισθάνομαι ευγνώμων για όλα τα όμορφα πράγματα που λέγονται για εμένα, αλλά δεν μπορώ να αγχωθώ και να δώσω στον εαυτό μου περισσότερες ευθύνες γιατί εμένα η δουλειά μου είναι να μαθαίνω, να ψάχνω και να ψάχνομαι στη μουσική, να προσπαθώ σαν καλλιτέχνις αλλά και σαν άνθρωπος.
Κ: Από τις “Πολιτικές Επιστήμες” στο τραγούδι. Ήταν κάτι που ήθελες να κάνεις εξ’αρχής; Τί σε τράβηξε και τί σε κρατά τελικά στο τραγούδι και τη μουσική;
Ν: Ήταν κάτι που δεν το σκεφτόμουν ποτέ, το όνειρό μου ήταν να γίνω διπλωμάτης. Ο λόγος που ασχολήθηκα ήταν ο Κώστας Τσίρκας. Κάποια στιγμή με παρότρινε μαζί με τον Θέμη Καραμουρατίδη, να στείλω ένα demo στη 2η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, όπου πήγα πάρα πολύ καλά και αφού το είδαν αυτό με πίεζαν να πάω και στην ακρόαση των Ερμηνευτών. Τελικά δέχτηκα, τραγούδησα, χωρίς καθόλου άγχος και παίρνοντας την όλη κατάσταση στην πλάκα και πέρασα το διαγωνιστικό μέρος. Τότε έπαψα να είμαι φοιτήτρια και απέκτησα και την ιδιότητα της τραγουδίστρας. Έτσι, το ένα πράγμα έφερε το άλλο και η ζωή απειδήχθη πολύ γενναιόδωρη μαζί μου, είμαι πολύ ευτυχισμένη και δεν μετανιώνω σε καμία περίπτωση. Δεν υπάρχει πιο ευλογημένο πράγμα απ’ το να ασχολείσαι όλη μέρα με αυτό που αγαπάς και να το κάνεις και επάγγλεμα.
Κ: Ολόφρεσκος δίσκος, “Εισητήρια Διπλά”, μίλησέ μου για το νέο σου δουλειά, που οδηγούν αυτά τα εισητήρια;
Ν: Εκεί που οδηγούν όλα τα δικά μας εισητήρια, στις αναμνήσεις, στην μνήμη και την αλήθεια, που έχουμε μέσα μας, που θα θέλαμε να έχουμε, στην αλήθεια που λέμε. Τα “Εισητήρια Διπλά” είναι ένα ταξίδι στη μνήμη, μια ανάμνηση που μπορεί να είναι είτε μια παλιά γαλλική ταινία, ένα τραγούδι που κάτι ξύπνησε μέσα μας, ένας άνθρωπος. Μπορεί να είναι και ένα ταξίδι που μπορεί να μην γίνει ποτέ, παρ’ολα αυτά ελπίζουμε σε αυτό.
Κ: Συνεργάζεσαι από την αρχή της μουσικής σου σταδιοδρομίας με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, τον Κώστα Τσίρκα και τον Θέμη Καραμουρατίδη, ποιό είναι το μυστικό αυτής της τόσο καλής συνεργασίας;
Ν: Η φιλία μας! Έχουμε “ένα αίμα”!
Κ: Νομίζω πως το τόσο καλό δέσιμο που έχετε φαίνεται και βγαίνει και στη σκηνή, όλη αυτή η αρμονία και η ισορροπία.
Ν: Είμαστε υπερβολικά δεμένοι, μοιραζόμαστε τα πάντα, τους ίδιους φίλους, τα ίδια μέρη, τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια δουλειά, σχεδόν...ζούμε μαζί, μάλλον όχι σχεδόν, ζούμε μαζί! Είναι οι άνθρωποι της ζωής μου!
Κ: Τί θεωρείς επιτυχία;
Ν: Θεωρώ πως μεγαλύτερη επιτυχία είναι να είσαι ευτυχισμένος μ’ αυτό που κάνεις. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα σε αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα θεωρώ τον εαυτό μου πολύ πετυχημένη γιατί ανεβαίνω στη σκηνή και νιώθω υπερβολικά ευτυχισμένη.
Κ: Δεν έχεις φιλοδοξίες του τύπου “Θέλω να με θυμούνται μετά από 10-20 χρόνια” ή “Θέλω τα τραγούδια μου να μείνουν στο χρόνο”;
Ν: Όχι, κανείς από τους τρεις μας δεν είχε ποτέ κάποια τέτοια φιλοδοξία και γι’ αυτό νομίζω πως πετύχαμε μερικά, λίγα, πολλά ή καθόλου, σημαντικά πράγματα σε αυτό το χώρο. Φυσικά και έχω τη φιλοδοξία να είμαι καλή σε αυτό που κάνω. Ξέρω ότι είμαι καλή, δεν έχω κάποια ηλίθια, ανούσια ματαιοδοξία του τύπου “Δεν είμαι καλή τραγουδίστρια”, έχω πλήρη επίγνωση, όπως έχω και πλήρη επίγνωση στο τί δεν κάνω καλά. Ο στόχος μου είναι να είμαι περήφανη για τη δουλειά μου. Αν βέβαια έρθει κάτι τέτοιο, με χαρά θα το δεχτώ, όμως δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο άγχος.
Κ: Ποια στιγμή μέχρι τώρα θεωρείς την σημαντικότερη για εσένα στο χώρο της μουσικής;
Ν: Σαφώς τη γνωριμία μου με τα παιδιά. Διανύω αυτόν τον καιρό την καλύτερή μου φάση. Έχω τον παραγωγό που πάντα ήθελα να έχω, τη μάνατζερ που πάντα ήθελα να έχω και απίστευτους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω μαζί. Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω κάποια στιγμή, αυτή θα ήταν η πρώτη μου συναυλία στο Γκάζι έχοντας από κατώ δυόμιση χιλιάδες κόσμο να τραγουδάει μαζί μου όλους τους στίχους του “Εν λευκώ”, αυτό με έκανε να ανατριχιάσω και να συγκινιθώ!
Κ: Βλέπουμε οτι παρ’ολο που δεν θεωρείσαι εμπορική τραγουδίστρα, είχες και έχεις την εύνοια των ραδιοφώνων, του Τύπου, των media, τι πιστεύεις είναι αυτό που έκανε τη διαφορά έτσι ώστε να σε “αγκαλιάσουν”;
Ν: Δεν το κυνήγησα και δεν διαφημίστηκα ποτέ, ούτε είχα κάποια εταιρία ή κάποιον άνθρωπο να με προμοτάρει, κι αυτό από πρόθεση. Δεν ήθελα ποτέ να φωνάξω για τη δουλειά μου ή να είμαι το πρόσωπο της τηλεόρασης, αυτό νομίζω είναι που έκανε τη διαφορά. Ένας παραπάνω λόγος που αγαπώ τόσο πολύ το ραδιόφωνο, είναι γιατί με στήριξε χωρίς εγώ να κάνω κάτι ιδιαίτερο.
Κ: Ποια η γνώμη σου για τα νέα παιδιά, για τους καλλιτέχνες της νέας γενιάς;
Ν: Κάποιους απ’ αυτούς τους θαυμάζω πάρα πολύ. Αγαπώ την Ρίτα Αντωνοπούλου, τον Κωστή Μαραβέγια, τον Γιάννη Χαρούλη, την Ελεονώρα Ζουγανέλη, τον Απόστολο Ρίζο και πολλούς άλλους, εύχομαι να μην ξεχνάω κανέναν!
Κ: Όταν είσαι στη σκηνή, διακατέχεσαι από πάθος και δύναμη, έτσι είσαι και στην προσωπική σου ζωή;
Ν: Είμαι το πιο γνήσιο κριάρι του κόσμου, μια φασαρία σκέτη! Είμαι πολύ παθιασμένο άτομο και δεν το λέω τόσο με την καλή έννοια, μερικές φορές δεν αντέχω ούτε εγώ η ίδια τον εαυτό μου, έχω υπερβολική ενέργεια μέσα μου! Δεν ηρεμώ ποτέ, και φυσικά αυτό τον πράγμα το βγάζω και όταν τραγουδώ.
Κ: “Κοιτά εγώ, αν μου επιτρέπεις, δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις” θεωρείς ότι είσαι διαφορετικός άνθρωπος στη σκηνή απ’ ότι στην ζωή σου, είναι μια διαφορετική πτυχή του εαυτού σου ή είναι το ίδιο;
Ν: Όχι, δεν είμαι διαφορετικός άνθρωπος, απλά πολλές φορές στην προσωπική μου ζωή κάποιες πτυχές του εαυτού μου τις κρατάω για την Νατάσσα, για να μην παρεξηγήσω, να μην παρεξηγηθώ ή στεναχωρήσω κάποιον. Θα ήθελα να πω σε κάποιους ανθρώπους στη ζωή μου, εκτός των παιδιών και της οικογενειάς μου, κοίτα εγώ δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις. Μερικές φορές μας εκπλήσει ακόμα και ο εαυτός μας, κάθε μέρα είμαστε διαφορετικοί, όλοι μας αλλάζουμε συνεχώς, δεν είμαστε αυτό που βλέπουν οι άλλοι.
Κ: Ποιος στίχος των τραγουδιών σου σε εκφράζει περισσότερο;
Ν: Απ’ τις “Ομπρέλες του Demmy”, είναι το μότο μου τελευταία, “αν ήταν κάπου να ευχηθώ θα ‘ταν σ’αυτά που σ’οσους τα ‘μαθα, τα ξέχασαν”.
Κ: Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου με 3 λέξεις;
Ν: 1) Εσύ 2) πες 3) μου. Ορίστε τρεις λέξεις! (γέλια)
Κ: Παθιασμένη, γεμάτη ενέργεια, δυναμική.
Κ: Ονειρεύεσαι;Τελικά τί είναι πιο σημαντικό, να ερωτεύεσαι ή να ονειρεύεσαι;
Ν: Δεν κάνω πολλά όνειρα, ονειρεύομαι πολύ γίηνα πράγματα, τα όνειρά μου είναι πολύ βαρετά. Δηλαδή, εγώ θα ονειρευτώ π.χ. Μια βόλτα στην παραλία, καλοκαίρι, ξυπόλυτη, στον ήλιο. Άμα ερωτεύεσαι, ονειρεύεσαι και το αντίστροφο. Ό,τι ξεπερνάει τη σύμβαση είναι έρωτας. Είμαι ερωτευμένη με τη μπάντα μου, με το Θέμη, με τον Γεράσιμο, με τον Κώστα, με την μάνα μου, με την τέχνη, δεν τους αγαπαώ απλά, μετριοπαθώς! Τη βόλτα αυτή που σου περιέγραψα στην παραλία, την ερωτεύομαι!
K: Νατάσσα σε υπερευχαριστώ για το χρόνο σου αλλά και για τη συνέντευξη. Πέρασα πάρα πολύ όμορφα!
Ν: Μην είσαι χαζός, εγώ ευχαριστώ, το καταχάρηκα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου