το παρόν αποτελεί συνέντευξη από την μηνιαία free press εφημερίδα fititis.gr
Μου ήταν τελικώς πάρα πολύ δύσκολο να φύγω από την Ελλάδα στα δεκαοκτώ-παρ’ ότι πίστευα πως θα ήταν κάτι εύκολο, καθώς είμαι άνθρωπος της αλλαγής-πάντα όμως είχα μια περιέργεια να ταξιδέψω, να ανοίξω τους ορίζοντές μου, να επιστρέψω στον τόπο που γεννήθηκα ώστε να δω τί είχε να μου αποκαλύψει. Νιώθω ευτυχισμένη όταν είμαι “ανάμεσα” και στις δύο χώρες, όταν μένω για πολύ καιρό στη μία από τις δύο νιώθω μισή.
Προσωπικά είμαι fan του αναλογικού ήχου γι’ αυτό άλλωστε τον τελευταίο μου δίσκο τον ηχογραφήσαμε με παλιά vintage μηχανήματα, μικρόφωνα, ήταν μια οργανική-αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο-διαδικασία. Από την άλλη, στο mastering χρησιμοποιήσαμε την τελευταία λέξη της τεχνολογίας έτσι ώστε να βγει ένα πολύ καλής ποιότητας album με vintage αισθητική.
Όταν γράφω μουσική είναι σαν να διαλογίζομαι, κάτι σαν μια μικρή τελετουργία. Πρέπει να αδειάσω τον εαυτό μου, να μην σκέφτομαι απολύτως τίποτα και να αφήσω το ένστικτο να με οδηγήσει. Μόνο έτσι πιστεύω πως βγαίνει κάτι αυθεντικό, περισσότερο δημιουργικό που δεν υπακούει σε κανόνες.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Αυτό το παρατηρώ όταν γράφω μουσική. Όσο κι αν πονάει, όσο δύσκολο κι αν είναι, καμιά φορά πρέπει να παραδέχεσαι κάποια πράγματα, να τα αποδέχεσαι. Στη μουσική συγκεκριμένα, εάν μπορέσεις και το κάνεις αυτό, βρίσκεις ανθρώπους οι οποίοι ίσως να έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις με εσένα, λυτρώνεσαι και λυτρώνεις. Είναι μαγικό!
Η ζωή με κάποιο-μάλλον-μαγικό τρόπο μας οδηγεί μερικές φορές σε κάποιες καταστάσεις, σαν να είναι γραφτό. Υπάρχουν όμως και πράγματα τα οποία είναι στο χέρι μας να τα αρπάξουμε, να δημιουργήσουμε μόνοι μας την τύχη μας. Το ιδανικό είναι ο τέλειος συνδυασμός και των δύο.
Το γράψιμο είναι ανάγκη για εμένα, τόσο σημαντική όσο το να τρέφομαι και να αναπνέω, καμιά φορά βέβαια λειτουργεί και ως ένα είδος ψυχοθεραπείας. Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που λέμε έμπνευση, εμένα μου βγαίνει αυθόρμητα. Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε, ο καθένας μας γεννιέται με διαφορετικές καλλιτεχνικές τάσεις, αυτή είναι μάλιστα και η ομορφιά της ζωής, η ποικιλομορφία. Η Ελλάδα με κάνει να θέλω να γράψω ακόμα περισσότερο. Όποτε βρίσκομαι εκεί, η φύση, το κλίμα, η θάλλασα, οι άνθρωποι με ωθούν.
Η πορεία μου στο χώρο της βρετανικής μουσικής άρχισε με πολύ μικρά, δειλά βήματα. Δεν ήταν κάτι που είχα βάλει σκοπό να επιδιώξω, προέκυψε από μόνο του όσο ονειρικό και να ακούγεται αυτό. Δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συγκυρίες και έτσι αποφάσισα να το δω πιο επαγγελματικά στο Λονδίνο, όπου εδώ γίνονται τα πάντα. Συναυλίες, φεστιβάλ, εκθέσεις, κονσέρτα. Ξαφνιάστηκα με όμορφο τρόπο όταν σημαντικοί εκπρόσωποι του διεθνή Τύπου έγραψαν θετικές κριτικές για εμένα, ήταν κάτι που δεν σκεφτόμουν καν!
Ευτυχία είναι: να μπορέσει κανείς να καταλάβει τον εαυτό του, να τον αγαπήσει και έπειτα να αγαπήσει και όλο τον κόσμο.
Επιτυχία είναι: η βέλτιστη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, όχι μόνο μέσω της μουσικής, σε καθημερινό επίπεδο.
Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να ανακαλύψεις την αλήθεια, όπως υπάρχουν χιλιάδες χρώματα ματιών, χιλιάδες λουλούδια. Ένα απ’ αυτούς είναι και η πίστη. Η πίστη δεν έχει συγκεκριμένο τρόπο για να την αποκτήσεις. Προσωπικά πιστεύω στον Θεό, με έναν πιο δικό μου τρόπο.
Το Σάββατο της 5ης Φεβρουαρίου ήταν να σημάνει το τέλος ενός σπουδαίου κιθαρίστα της ροκ σκηνής! Ο Gary Moore άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 58 ετών σε ένα ξενοδοχείο στην Ισπανία κατά τη διάρκεια των διακοπών του.Γεννήθηκε στο Belfast της Ν.Ιρλανδίας και δεν άργησε να ενταχθεί στην πρώτη του μπάντα τους "Skid Row".Στη συνέχεια,το 1973,εντάσσεται στο συγκρότημα "Thin Lizzy" με το οποίο κυκλοφορούν το πετυχημένο albums "Nightlife".Τέσσερις μήνες αργότερα αποχωρεί και ακολουθεί solo καριέρα όχι όμως για πολύ αφού 4 χρόνια αργότερα επιστρέφει και κυκλοφορεί το album "Black Rose" πριν αποχωρήσει για τη solo καριέρα του, αυτή τη φορά οριστικά....Απο τότε και μέχρι σήμερα είχε μια σπουδαία πορεία κυρίως με τραγούδια blues.
